Διεθνές Μαθητικό Συνέδριο «Κική Δημουλά, η Ποιήτρια.»
Της Ευγενίας Μανωλίδου
Υπάρχουν μαθητικά συνέδρια τεχνολογίας, ρομποτικής, επιχειρηματικότητας. Υπάρχουν hackathons, debating fora, STEM festivals. Σπανίως όμως ακούμε για κάποιο μαθητικό συνέδριο αφιερωμένο αποκλειστικά στην ποίηση. Κι όμως, συνέβη. Και συνέβη στην Πόλη. Στην Κωνσταντινούπολη, στο ιστορικό Ζωγράφειο Λύκειο, μαθητές από πολλά σχολεία της Ελλάδας και της Ομογένειας συγκεντρώθηκαν για να τιμήσουν την ποίηση της Κικής Δημουλά στο διεθνές συνέδριο λογοτεχνίας που διοργανώθηκε για ένατη χρονιά από τα Εκπαιδευτήρια Μαντουλίδη και το Ζωγράφειο.
Μαθητές Λυκείου συμμετείχαν με παρουσιάσεις, συζητήσεις, αναλύσεις και θεατρικά δρώμενα. Οι μαθητές της Ελληνικής Αγωγής παρουσίασαν μία «συνομιλία» τριών ποιητριών: της Σαπφούς, της Κασσιανής και της Κικής Δημουλά. Φώτισαν ομοιότητες και διαφορές, μελέτησαν τη γυναικεία φωνή στην ποίηση από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα και κατέληξαν με τη φράση: Δεν ξέρουμε αν η ποίηση μπορεί να αλλάξει τον κόσμο… αλλά σίγουρα μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που τον βλέπουμε.
Το συνέδριο πραγματοποιήθηκε στο Ζωγράφειο Λύκειο, ένα από τα ιστορικότερα εκπαιδευτικά ιδρύματα της Ομογένειας που ιδρύθηκε το 1893 και συνεχίζει αδιάκοπα τη λειτουργία του μέσα στον πυρήνα της Πόλης. Μετά την ολοκλήρωση του συνεδρίου, επισκεφθήκαμε την Αγιά Σοφιά με σφίξιμο στην καρδιά, περπατήσαμε στο βυζαντινό υδραγωγείο, σταθήκαμε στο Πατριαρχείο. Φτάσαμε στη Χάλκη, ανεβήκαμε ως τη Θεολογική Σχολή που παραμένει σημείο αναφοράς της Ορθοδοξίας, παρόλο που από το 1971 δεν λειτουργεί λόγω νομοθετικών περιορισμών. Στην επιβλητική βιβλιοθήκη της, μαθητές από κάθε σχολείο απήγγειλαν στίχους της Δημουλά, στίχους που τους σημάδεψαν, σε ένα «γαϊτανάκι στίχων». Τί όμορφο να βλέπεις όλα αυτά τα νέα αγόρια και κορίτσια να απαγγέλουν ποίηση στη θεολογική σχολή της Χάλκης! Η παρουσία της κόρης της ποίητριας, της κυρίας Έλσης Δημουλά, που μίλησε στα παιδιά με συγκίνηση και αληθινή ευγνωμοσύνη, ήταν μια ακόμη υπενθύμιση πως η ποίηση δεν τελειώνει με τον ποιητή, συνεχίζεται με όσους την ακούν, τη μελετούν, τη νιώθουν.
Στην Πρίγκηπο ξεναγηθήκαμε στο μοναστήρι του Ταξιάρχη και επιστρέφοντας, επισκεφθήκαμε την κοινότητα στο Μέγα Ρεύμα, ένα ζωντανό κομμάτι του ελληνισμού του Βοσπόρου με δραστήριο πολιτιστικό έργο. Εκεί ανακοινώθηκε και ο τιμώμενος λογοτέχνης του επομένου συνεδρίου: η Διδώ Σωτηρίου.
Κλείνοντας, θα ήθελα να εκφράσω και εκ μέρους των μαθητών μας την ευγνωμοσύνη μας στους διοργανωτές του συνεδρίου και κυρίως στην διευθύντρια των Εκπαιδευτηρίων Μαντουλίδη κα Άσπα Χασιώτη και τον διευθυντή του Ζωγραφείου Λυκείου κ. Γιάννη Δεμιρτζόγλου που με τόση αγάπη μας υποδέχθηκαν και με τόσο κόπο και φροντίδα διοργάνωσαν αυτό το σπουδαίο συνέδριο. Ξεχωρίζω μία φράση της κας Χασιώτη απευθυνόμενη στα παιδιά, όταν τελείωσε το «γαϊτανάκι των στίχων» στη Χάλκη: «Θέλω να σας αγκαλιάσω όλους» και έμοιαζε η φωνή να βγαίνει κατευθείαν από την καρδιά της. Και δεν θα ξεχάσω ποτέ την αγωνία του κυρίου Δεμιρτζόγλου στο τέλος κάθε σχεδόν συζήτησης: «Αδέλφια μου, να επιστρέψετε.»
Τα παιδιά διδάχθηκαν μέσα σε πέντε ημέρες, όσα δεν μπορούν να διδαχθούν στο σχολείο ούτε σε ένα χρόνο. Έζησαν την Ιστορία. Βίωσαν την τέχνη. Συζήτησαν, ανέλυσαν, παρουσίασαν, γέλασαν, συγκινήθηκαν, ένιωσαν. Μαθήματα που χαράσσονται μέσα τους, αληθινά μαθήματα. Αφήσαμε ένα κομμάτι της ψυχής μας στην Πόλη. Και μια υπόσχεση σαν τάμα στην Παν-Αγιά Σοφιά: να επιστρέψουμε.
Καθώς φεύγαμε, παίρνοντας μαζί μας όλα όσα ζήσαμε, η σκέψη μας πήγε ξανά στην Κική Δημουλά. Μέσα από την ποίησή της μίλησε και σε αυτά τα παιδιά. Όχι με ύφος διδακτικό, αλλά με μια ειλικρίνεια που μόνο η ποίηση μπορεί να αντέξει.
«Σοφή δεν είναι η πείρα, απλώς έχασε τη δύναμη να σφάλλει.»
Και οι έφηβοι, εκεί στη Χάλκη, στην Πρίγκηπο, στην Αγιά Σοφιά, στο Ζωγράφειο, δεν φοβήθηκαν να σφάλλουν. Ρίσκαραν να νιώσουν, να συγκινηθούν, να εκτεθούν χρησιμοποιώντας τις λέξεις της Δημουλά που τώρα πια είναι και δικές τους
